Drie hoogleraren stellen dat dyslexie het gevolg is van slecht onderwijs. Volgens dyslexiehoogleraar Anna Bosman van de Radboud Universiteit krijgen onnodig veel kinderen de diagnose ‘dyslexie’. De hoogleraren vinden de situatie zorgelijk omdat het stempel ‘dyslexie’ altijd aan iemand verbonden zal blijven. De hoogleraren doen al sinds 2007 onderzoek naar de enorme stijging in het aantal dyslexie diagnoses. Een van de oorzaken van de toename is het onderwijssysteem.
Het ontbreekt de kinderen aan tegenwoordig aan de basisvaardigheden. Vroeger was het een kwestie van stampen stampen stampen. Optellen, aftrekken en vermenigvuldigen, vroeger werd het allemaal uit het hoofd gedaan. Tegenwoordig maakt bijna iedere school gebruik van tablets, rekenmachines en smart-boards omdat de kinderen daar meer aan zouden hebben in de moderne tijd. Toch lijken hierdoor de basisvaardigheden die we ook voor de bediening van deze apparaten nodig hebben, niet ontwikkeld te worden. Bosman heeft als experiment vijftig leerlingen die het stempel ‘dyslexie’ hadden zes weken lang een zeer intensieve rekentraining gegeven. Het resultaat: gemiddeld gingen de leerlingen in de zes weken anderhalf jaar vooruit in niveau. “Vrijwel alle leerlingen zijn in stat om deze basisvaardigheden te ontwikkelen”. De aanpas speelt hier dus een grote rol in.
De hoogleraren slaan alarm omdat de situatie zorgelijk is. Er zijn middelbare scholen in Nederland waar 30% van de kinderen het stempel ‘dyslexie’ heeft. Als een kind moeite heeft met lezen of rekenen, is de conclusie al snel dat de oorzaak bij het kind ligt. Er wordt haast nooit gekeken of er niet meer speelt, is de thuis situatie bijvoorbeeld optimaal maar er moet ook zeker naar het niveau van het onderwijs gekeken worden. Hoogleraardyslexie Anna Bosman vraagt zich hardop af of dyslexie überhaupt wel bestaat.